Runge Stanisław Izydor (1888–1953), lekarz weterynarii,i rektor Uniw. Pozn., profesor Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Ur. 10 V we Lwowie, był synem Ludwika Juliana (zm. 1912), inżyniera kolejnictwa, i Natalii z Politańskich.
W l. 1899–1908 uczęszczał R. do II Szkoły Realnej we Lwowie, gdzie zdał maturę. Początkowo studiował inżynierię lądową na politechnice we Lwowie, lecz w r. 1909 przeniósł się na lwowską Akademię Medycyny Weterynaryjnej; w listopadzie 1912 jeszcze jako student został młodszym asystentem przy katedrze hodowli zwierząt i położnictwa u Stanisława Fibicha, dn. 15 XI 1913 uzyskał dyplom lekarza weterynarii. W l. 1913–18 był starszym asystentem, zarazem w l. 1913–14 przebywał na praktykach naukowych w Lipicy koło Triestu, we Włoszech i w Monachium. W l. 1914–15 w czasie okupacji rosyjskiej wraz z Kazimierzem Szczudłowskim prowadził zamienione na szpitale trzy kliniki weterynaryjne (chirurgiczną, wewnętrzną i położniczą) oraz pomagał rektorowi Włodzimierzowi Kulczyckiemu chronić przed grabieżą zbiory uczelni. Po odbiciu Lwowa przez Austriaków otrzymał 26 XI 1915 na podstawie rozprawy pt. O tonach płodowych u ciężarnych krów stopień doktora medycyny weterynaryjnej. W r. 1917 powierzono R-mu w charakterze «honorowego» docenta wykłady z nauki o obchodzeniu się ze zwierzętami, propedeutyki klinicznej (diagnostyki) i weterynarii sądowej oraz kierowanie kliniką ambulatoryjną; poza tym prowadził wolną praktykę weterynaryjną. Dn. 14 I 1918 złożył egzamin fizykacki uzyskując ocenę «znakomicie uzdolniony». Równocześnie w l. 1917–18 wykładał hodowlę małych zwierząt i weterynarię w żeńskiej Szkole Gospodarstwa Domowego w Snopkowic pod Lwowem i na kursach rolniczych w żeńskim gimnazjum Sacré-Coeur we Lwowie. Już jako student opublikował R. prace: Przypadek agalactiae u krowy („Przegl. Wet.” 1913 nr 4) i Glanduitryna w położnictwie weterynaryjnym (tamże 1913 nr 11), następnie ogłaszał liczne przyczynki i artykuły popularyzacyjne (do końca r. 1918 30 pozycji) w lwowskich czasopismach rolniczych: „Rolnik”, „Przewodnik Kółek Rolniczych” i „Hodowca Drobiu”.
W r. 1918 brał R. udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami, 23 XI t. r. jako ochotnik wstąpił do WP, gdzie objął komendę szpitala koni w Jarosławiu. W styczniu 1919 został naczelnikiem Wydz. Oświatowo-Naukowego Sekcji Weterynaryjnej Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w Warszawie, awansowany 1 VI t. r. do stopnia majora. Opracował liczne broszury popularnonaukowe dla potrzeb wojska, wydane nakładem MSWojsk., m. in.: Zewnętrzny wygląd konia (extérieur) (W. 1919, W. 1920), Sanitariusz weterynaryjny (W. 1919), Strzeż się nosacizny (W. 1919), Słownik weterynaryjny najpotrzebniejszych wyrazów weterynaryjnych z uwzględnieniem niektórych nazw w języku rosyjskim i niemieckim dla wojskowych lekarzy weterynaryjnych (W. 1919, wspólnie z Konradem Millakiem); był to drugi w Polsce (od r. 1824) słownik weterynaryjny. W ciągu r. 1919 otrzymał R. propozycję objęcia katedry weterynarii z Uniw. Pozn., UJ, Uniw. Wil. i Uniw. Warsz. Ostatecznie, po zwolnieniu z WP, został mianowany 1 IV 1920 profesorem nadzwycz. katedry weterynarii rolniczej Uniw. Pozn.
Od podstaw R. rozpoczął organizowanie zakładu naukowego, lecz odpowiednie pomieszczenia otrzymał dopiero w r. 1922, a mianowicie budynek Bractwa Strzeleckiego przy ul. Solackiej 10. Urządził w nim oprócz sal wykładowych i ćwiczeniowych także muzeum weterynaryjne, salę bakteriologiczną, chirurgiczną dla dużych zwierząt, prosektorium dla małych zwierząt i in. W październiku 1928 otworzył przy zakładzie Uniwersyteckie Ambulatorium dla Zwierząt Domowych, z którego korzystali właściciele zwierząt z całego województwa, policja, wojsko, sądy i poznański Ogród Zoologiczny. Oprócz leczenia chorych zwierząt (np. w r. 1932 przebadano 679 zwierząt), wykonywano sekcje oraz ekspertyzy bakteriologiczne mleka, mięsa, wydzielin i wydalin. Stałym pomocnikiem w tej pracy był od r. 1927 jedyny starszy asystent dr Bolesław Witkowski (po drugiej wojnie światowej dyrektor Ogrodu Zoologicznego w Poznaniu). W zakładzie R-go prowadzili liczne badania cywilni i wojskowi lekarze weterynarii.
W r. 1929 zorganizował R. przy Rzeźni Miejskiej w Poznaniu laboratorium bakteriologiczne do badania mięsa, którym kierował do r. 1933. Oprócz zajęć dydaktycznych prowadził liczne badania i eksperymenty w uniwersyteckich folwarkach pokazowo-doświadczalnych Sołacz i Golęcin. Wyjeżdżał często w teren dla rozpoznawania chorób zakaźnych lub przeprowadzania zabiegów chirurgicznych. Brał czynny udział w zarządach organizacji weterynaryjnych, rolniczych, w ogrodzie zoologicznym i jako biegły sądowy.
W l. 1926/7 był R. dziekanem, a w l. 1927/8 prodziekanem Wydz. Rolniczo-Leśnego Uniw. Pozn. Dn. 12 I 1929 otrzymał nominację na profesora zwycz. weterynarii rolniczej i higieny zwierząt. W l. 1933–6 był R. rektorem Uniw. Pozn., po raz pierwszy na tej uczelni wybranym na okres trzyletni. Do jego wyboru przyczynili się przede wszystkim profesorowie Sekcji Leśnej, licząc na to, że R. jako osoba neutralna uchroni ją przed likwidacją (na rzecz rozwoju Sekcji Rolnej). Istotnie, R. już na początku swej kadencji, wraz z nowo wybranym dziekanem Wydz. Rolniczo-Leśnego Konstantym Steckim, oczekiwania te spełnił. W okresie swego rektoratu uczestniczył w Komisji, która opracowała statut Uniw. Pozn., a także uzyskał dla uczelni od wojewody Rogera A. Raczyńskiego cały budynek Collegium Medicum (Collegium Maius).
R., nie będąc członkiem żadnej partii politycznej, należał do mniejszości profesorskiej w Poznaniu, popierającej obóz rządowy (sam był wyznawcą i wielbicielem idei J. Piłsudskiego). Miał być promotorem przy nadaniu Piłsudskiemu godności doktora honoris causa Uniw. Pozn. (uchwała Senatu z 10 XI 1933), do czego jednak nie doszło z powodu choroby marszałka. W środowiskach prawicowych wzbudziły niechęć niektóre jego posunięcia z l. 1934–5, np.: rozwiązanie proendeckich korporacji studenckich lub usunięcie ich kuratorów a utworzenie nowych sanacyjnych korporacji jak: «Myśl Mocarstwowa», «Piłsudia», czy «Strzelec Akademicki». Pamiętano mu również podpis pod odezwą 18 profesorów Uniw. Pozn. z 22 I 1931 potępiającą tzw. protest w sprawie brzeskiej z 10 XII 1930, wystosowany przez większość profesorów uczelni, a także nieskuteczną obronę pięciu profesorów, m. in. Ludwika Jaxa-Bykowskiego, Jana Sajdaka, Pawła Gantkowskiego, którzy utracili katedry wskutek ich zlikwidowania przez ministra Janusza Jędrzejewicza. Wszystko to spowodowało, że w przeddzień inauguracji r. akad. 1935/6, na którą miał przyjechać premier Marian Kościałkowski, w „Kurierze Poznańskim” (1935 nr 479) ukazał się artykuł o rzekomym plagiacie naukowym popełnionym przez R-ego (chodziło o dwie wydane w r. 1921 we Lwowie prace: Nauka o koniu i Rany i zewnętrzny wygląd bydła domowego). Sprawa nabrała rozgłosu i oparła się o powołaną w tym celu specjalną komisję pod przewodnictwem prof. UJ Fryderyka Zolla jun., która po rozpatrzeniu dowodów wydała „Opinię”, że R. «…nie naruszył praw autorskich prof. dra St. Fibicha, jednak postąpił nieoględnie, nie wyjaśniając, choćby w przedmowie, podstawy, na której polegało jego prawo do przedrukowania, nawet bez podania źródła, całych ustępów ze skryptów, wydanych jako wykłady prof. Fibicha». Próba zdyskredytowania R-ego, który uchodził za duży autorytet naukowy, nie powiodła się i po zakończeniu kadencji rektorskiej został wybrany na delegata do Senatu Akademickiego na r. akad. 1936/7. W okresie międzywojennym R. opublikował ok. 60 prac i przyczynków badawczych, głównie w okresie przed wyborem na rektora. Prace te obejmowały szeroki zakres weterynarii hodowlanej. Na specjalną uwagę zasługiwały eksperymenty na zwierzętach domowych pozostające w związku z modnymi w owym czasie próbami odmładzania organizmu przez przeszczepianie męskich gruczołów płciowych, co miało określone znaczenie praktyczne i przyniosło mu znaczny rozgłos w świecie naukowym, m. in.: Budziciele (hormony) a doświadczenia Steinacha nad odmładzaniem zwierząt („Wiad. Wet.” R. 5: 1923 t. 2 nr 2/31), Próby przeszczepiania gruczołów płciowych u zwierząt (tamże R. 8: 1926 t. 5 nr 66 oraz „Rozpr. Biologiczne z Zakresu Med. Wet. Rolnictwa i Hodowli” R. 4: 1926 z. 1–4 i „Med. Praktyczna” R. 1: 1927 z. 4/6), Modyfikacja operacji Woronowa u zwierząt domowych („Wiad. Wet.” R. 11: 1929 t. 8 nr 105), Witamino-hormonalne próby wzmożenia płodności u zwierząt domowych („Acta Vitaminologiae” Vol. 1: 1938 fasc. 2/3). Wiele uwagi poświęcił R. również sposobom rozpoznawania i zwalczania groźnych chorób zakaźnych wirusowych i bakteryjnych jak niedokrwistość zakaźna koni i bruceloza (choroba Banga) u bydła, powodująca ronienie i prowadząca do bezpłodności krów. Należą tu m. in. prace: Zakaźna niedokrwistość koni w Polsce („Wiad. Wet.” R. 6: 1924 t. 3 nr 47), Niepłodność i ronienie zakaźne u bydła (w: Książka Pamiątkowa III Powszechnego Zjazdu Polskich Lekarzy Weterynaryjnych, Lw. 1927), Ronienie zakaźne u krów („Przegl. Hodowlany” R. 3: 1929 nr 11), Wstrzykiwanie błękitu trypanu z urotropiną przy ronieniu zakaźnym Banga u krów („Wiad. Wet.” R. 13: 1931 t. 11 nr 136), Uwagi o ronieniu zakaźnym bydła (tamże R. 17: 1935 t. 14 nr 180), Podstawy zwalczania ronienia zakaźnego i jałowości u zwierząt domowych („Rozpr. Biologiczne z Zakresu Med. Wet., Rolnictwa i Hodowli” T. 16: 1938 nr 1–2). Wydał również kilka podręczników akademickich: Rozpoznawanie wieku koni, bydła rogatego i psów według zębów (Lw. 1919, 1925, P. 1949), Nauka o koniu (Hipologia) (Lw. 1921), Rasy i zewnętrzny wygląd bydła domowego (Lw. 1921), Podręcznik patologii ogólnej dla lekarzy weterynaryjnych i słuchaczów medycyny weterynaryjnej (Lw.-P. 1922).
W okresie międzywojennym wyjeżdżał R. sam i ze studentami w celach naukowych do Jugosławii (1922, 1925), Włoch (1924), Francji (1928), Niemiec (1928), Czechosłowacji (1932), Szwajcarii (1938) i Holandii. R. prowadził bardzo szeroką działalność popularyzatorską, wygłaszał referaty na licznych kursach i zjazdach, m. in. na Powszechnych Zjazdach Polskich Lekarzy Weterynaryjnych (1921, 1926, 1929) oraz rolniczych (np. na Zjeździe Naukowym Rolniczo-Leśnym w maju 1936 w Poznaniu) i Zjazdach Lekarzy i Przyrodników Polskich (m. in. był gospodarzem Sekcji Nauk Weterynaryjnych XIV Zjazdu w Poznaniu w r. 1933 i wygłosił tam trzy referaty). Należał do komitetów redakcyjnych: „Wiadomości Weterynaryjnych” (1923–39), międzynarodowego czasopisma „Revue Vétérinaire Slave” (1933–9). W r. 1919 wraz z Kazimierzem Pankiem wznowił 32 rocznik „Przeglądu Weterynarskiego”. Był (od r. 1923) członkiem Komisji Matematyczno-przyrodniczej Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk (PTPN), członkiem i okresowo wiceprezesem Wielkopolskiego Tow. Lekarzy Weterynaryjnych (1920–9), członkiem zarządu Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych RP (1930–4), członkiem zarządu Wielkopolskiej Izby Rolniczej (1934–7), członkiem Rady Nadzorczej Ogrodu Zoologicznego w Poznaniu. Miał członkostwo honorowe korporacji «Lutyko-Venedia» (od r. 1934).
Dn. 24 VIII 1939 R. został zmobilizowany jako major pospolitego ruszenia i przydzielony do Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych MSWojsk. w Warszawie, dn. 19 IX został skierowany do przeprowadzenia eszelonu do Calimaneşti w Rumunii. Z Bukaresztu wyjechał 23 X poprzez Jugosławię, Włochy do Francji, gdzie początkowo stacjonował w Paryżu jako oficer bez przydziału. Stąd został skierowany od 18 XII 1939 do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Combourg, a od 19 V 1940 do Wojskowej Szkoły Kawalerii i Taboru w Saumur nad Loarą jako wykładowca na kursach dla polskich wojskowych lekarzy medycyny, weterynarii i farmacji. Po ewakuacji z Francji 19 VI t. r. przedostał się do Anglii i przebywał przez pewien czas w Glasgow, od 14 VIII w Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. Od 17 XII 1940 mieszkał w Edynburgu i z grupą Polaków pracował w Royal (Dick) Veterinary College. Od września 1942 pracował w Beaumont Animal Hospital Royal Veterinary College w dzielnicy Camden Town w Londynie. Dn. 14 IX 1943 powrócił do Edynburga i zorganizował studia weterynaryjne dla Polaków przy Royal (Dick) Veterinary College. Został wybrany na przewodniczącego na prawach dziekana Komisji Akademickich Studiów Medycyny Weterynaryjnej (1 X 1943 – 1 II 1946) oraz prowadził tam wykłady z położnictwa, anatomii patologicznej i weterynarii sądowej. W tym okresie ogłosił 10 prac po polsku i angielsku m. in.: Contribution on Cow Sterility („The Veterinary Record” [London] Vol. 54: 1942 No 41 [October]), Testicular Grafting in Domestic Animals („The British Veterinary Journal” Vol. 99: 1943 No 9). Był od sierpnia 1943 przewodniczącym Komisji Weterynaryjnej przy polskim Min. Przemysłu, Handlu i Żeglugi w Londynie. W latach wojny prowadził dzienniki (9 zeszytów w posiadaniu syna).
Po wojnie R. powrócił do kraju i 23 II 1946 objął kierownictwo Katedry i Zakładu Weterynarii Rolniczej Uniw. Pozn., a od jesieni 1951 kierował do śmierci Katedrą oraz Zakładami Zoohigieny i Weterynarii Rolniczej na Wydz. Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej (WSR) w Poznaniu. Rozwijał również działalność terenową w Wielkopolsce mającą na celu utrzymanie zdrowotności zwierząt domowych, a zwłaszcza zwalczanie szerzącej się po wojnie gruźlicy u bydła. W okresie organizacji I Kongresu Nauki Polskiej, R. został przewodniczącym Grupy Nauk Klinicznych Podsekcji Weterynaryjnej w Sekcji Biologii i Nauk Rolniczych. Na Wydz. Zootechnicznym WSR zorganizował jeden z pierwszych zespołów katedr i został mianowany 1 IX 1952 kierownikiem Zespołu Katedr Produkcji Zwierzęcej. Po śmierci Zygmunta Markowskiego, dodatkowo objął w r. akad. 1951/2 kierownictwo naukowe, wykłady wraz z ćwiczeniami z interny w Katedrze Chorób Wewnętrznych Zwierząt i w jej klinice przy Wydz. Medycyny Weterynaryjnej Uniw. Wrocł.
R. wykształcił ponad 20 doktorów medycyny weterynaryjnej; jego uczniami byli m. in.: Bolesław Witkowski, Maksymilian Krygicz, Alfons Chwojnowski i Tadeusz Dziubek. W jego powojennych zainteresowaniach naukowych dominowały trzy kierunki, częściowo jako kontynuacja badań dawniejszych. Pierwszym były zagadnienia diagnostyczno-terapeutyczne groźnych chorób zakaźnych zwierząt domowych, zwłaszcza w zachodniej części kraju, jak anemia zakaźna koni, bruceloza i gruźlica bydła. Opracował pierwszy krajowy podręcznik pt. Przejawy płodności i niepłodności u bydła (P. 1949) oraz metodę ważnego testu praktycznego do rozpoznawania ronienia zakaźnego u bydła: Próba pierścieniowa (ABR) dla rozpoznawania brucelozy u krów („Med. Wet.” R. 7: 1951 nr 6 – wspólnie z Tadeuszem Łosińskim, A. Chwojnowskim i T. Dziubkiem) oraz z tymi współautorami Abortus Ring Test for Diagnosing Brucellosis in Cows („Bulletin de la Société des Amis des Sciences et des Lettres de Poznań”, S. B., Livraison 12: 1953). Drugim nurtem badań było stosowanie syntetycznych hormonów dla odmładzania osobników jako potencjalnie cennych genetycznie reproduktorów, w tym m. in. praca: Wskazania stosowania naturalnych i syntetycznych hormonów płciowych u zwierząt domowych („Med. Wet.” R. 2: 1946 nr 9), Naturalne i syntetyczne hormony płciowe w hodowli zwierząt („Przegl. Hodowlany” R. 18: 1950 nr 3/4) oraz Działanie stilboestrolu (willestrolu) u kogutów i kur („Roczn. Nauk Roln.”, S. E, T. 67: 1955/6 z. 1 – wspólnie z A. Chwojnowskim); trzecim kierunkiem zainteresowań R-go była szeroko pojęta kazuistyka anatomo-patologiczna, szczególnie na tle zaburzeń rozwojowych. Był autorem lub współautorem ok. 150 prac i podręczników naukowych oraz popularnonaukowych, a ponadto opublikował bardzo liczne streszczenia i recenzje niemieckiej i anglosaskiej literatury weterynaryjnej (wg K. Millaka kilka tys.). W latach powojennych R. wchodził do komitetu redakcyjnego czasopisma „Medycyna Weterynaryjna”. Był członkiem Komisji Nauk Rolniczych i Leśnych PTPN (1949–53), Komisji Medycyny Weterynaryjnej Wydz. Lekarskiego PAU (od 28 IV 1948), Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU (od 8 III 1949), w l. 1946–8 prezesem Poznańskiej Okręgowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej, współzałożycielem Polskiego Tow. Nauk Weterynaryjnych i pierwszym przewodniczącym jego Oddziału Poznańskiego (1951–3), członkiem Rady Naukowej przy Min. Rolnictwa i Reform Rolnych (1950). R. zmarł na skutek wylewu krwi do mózgu 2 VI 1953 w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Sołackim przy ul. Lutyckiej. Był odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1935), Brązowym i Srebrnym Medalem za długoletnią służbę (1938), Złotą Odznaką Koła Rolników Uniw. Pozn.
Z małżeństwa zawartego w r. 1920 z Janiną Karoliną z Moszczeńskich miał R. syna Lesława Kazimierza (ur. 1920), adwokata, dziekana Okręgowej Izby Adwokackiej w Poznaniu w l. 1979–84.
Portrety olejne w stroju rektorskim: Stefana Norblina w posiadaniu rodziny w P. i kopia w gabinecie rektora Uniw. Pozn., Włodzimierza Bartoszewicza z r. 1965 malowany z fot. w Sali Senatu AR w P., nieznanego autora w gabinecie prof. T. Dziubka w Zakładzie Zoohigieny AR w P.; – Bibliografia publikacji pracowników Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu 1945–1965, P. 1974; Chmielińska M., Polska bibliografia zielarstwa, W. 1954; Konopka, Pol. bibliogr. lek. 1939–45; W. Enc. Powsz. (PWN), Suplement; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Millak, Słown. lekarzy wet.; Peretiatkowicz-Sobeski, Współcz. kultura pol.; Who’s who in Central and East Europe 1933/4, Zurich 1935 (błędnie nazwisko Urnge s. 1019, 1146), 1935/6, Zurich 1937 s. 937; Wpol. Słown. Biogr. (Schramm R. W.); Rocznik Oficerów Rezerwy, W. 1929; Spis lekarzy weterynaryjnych w RP, W. 1939; – Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970; Dzieje Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza 1919–1969, P. 1972; Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za lata szkolne 1923/4–1954/5; Kronika Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu za lata akademickie 1951/2–1958/9, P. 1960; Millak K., Uczelnia weterynaryjna w Warszawie 1840–1965, W. 1965; Mól H., Konrad Marian Millak (1886–1969), W. 1985 s. 36, 41, 48, 50, 55–6, 58–9, 78; Nauka polska na obczyźnie, Londyn 1955 z. 1 s. 43–9; Nauka w Wielkopolsce, P. 1973; Ogród Zoologiczny w Poznaniu. Dzieje i perspektywy rozwoju, W.-P. 1975 s. 10, 16, 18, 20, 61 (fot.), 68–9, 71–2, 125, 207, 209–10; Perenc A., Historia lecznictwa zwierząt w Polsce, Wyd. 2, Wr.-W. 1958; Przegląd Weterynaryjny, miesięcznik poświęcony naukom weterynaryjnym, Wydanie Jubileuszowe 1886–1935, Lw. 1936 s. 16, 52–4, 84 i XLVI; 60 lat akademickich studiów rolniczych i leśnych w Poznaniu, „Roczniki Akad. Roln. w P.” 135 – Tom specjalny, P. 1981 s. 43, 47, 53, 92, 133, 136–7, 317; Veritate et Scientia, Księga pamiątkowa w 125-lecie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, W.-P. 1982; Wrzosek A., Uniwersytet Poznański w pierwszych latach swego istnienia, P. 1924; Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; – Stecki K., Na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, w: Poznańskie wspominki z lat 1918–1939, P. 1973 s. 305–25; Wydział Rolniczo-Leśny Uniwersytetu Poznańskiego, Sprawozdanie za pierwsze 15 lat istnienia 1919/20–1933/34, P. 1934 s. 305–16, 387–8, 404–5, 408, 419–20; Zakrzewski Z., Przechadzki po Poznaniu lat międzywojennych, W.-P. 1974 s. 315; – „Agronom” 1969 nr 7 s. 302–3; „Dzien. Pozn.” 1935 nr 242 s. 3, 1936 nr 11 s. 2–3 (fot.); „Folia Morphologica” Vol. 3: 1931 nr 4 s. 244, Vol. 6: 1935/6 nr 1–2 s. 143; „Gaz. Pozn.” 1953 nr 131 s. 4; „Głos Wpol.” 1947 nr 127 A s. 5, 1948 nr 310 A s. 4, 1953 nr 131 A s. 3, nr 132 A s. 5, nr 138 A s. 5; „Kur. Poranny” 1936 nr 28 s. 6; „Kur. Pozn.” 1935 nr 246 s. 6, nr 285 s. 4, nr 479 s. 1, nr 481 s. 3, nr 482 s. 1,3, nr 483 s. 2, nr 484 s. 2, nr 486 s. 2, nr 489 s. 3, nr 493 s. 3, nr 498 s. 2, nr 568 s. 2, nr 569 s. 3; „Med. Wet.” 1947 nr 11 s. 758–9, 1948 nr 1 s. 1–2 (fot.), 52, 1950 nr 2 s. 134, 1951 nr 2 s. 149–50, nr 3 s. 212–13, nr 10 s. 717, nr 12 s. 838, 1953 nr 7 s. 331–3 (fot.), 1961 nr 1 s. 63; „Nowy Kur.” (P.) 1930 nr 158 s. 8; „Przegl. Wet.” 1933 nr 6 s. 265, 1938 nr 11 s. 834; „Spraw. PTPN” 1949 nr 1 (og. zb. 40) s. 205, toż nr 1 (og. zb. 44), 1955 s. 181–8 (ze spisem prac); „Wiad. Wet.” T. 2: 1923 nr 3 (32) s. 94, 1924 nr 51 s. 295–7, nr 52 s. 337, 1925 nr 58 s. 188, nr 60 s. 308, 1928 nr 100 s. 519–26, 534–6 (fot.), 1929 nr 104 s. 134, nr 106 s. 223, nr 107 s. 274, nr 113 s. 482–3, 1933 nr 155 s. 278, nr 158 s. 405, 1934 nr 172 s. 599, 1935 nr 184 s. 563, 1936 nr 186 s. 55; – AP w P.: Karta meldunkowa; Arch. AR w P.: Teczka personalna R-go sygn. 14/59/23; Arch. Uniw. Pozn.: Protokóły Senatu sygn. 52, 53, 54, 178, „Rektorat” sygn. 193, 252, „Wykaz stanu służbowego” sygn. 212 C, teczka „Sprawa prof. Rungego 1935–1936” sygn. 253; – Informacje syna Lesława z P.
Andrzej Dzięczkowski